Dat Hubli een moderne stad is zullen we wel geweten hebben. Zo erg zelfs dat wij als enige 4 met een kurta (traditionele kledij) in de McDonald’s zaten terwijl alle Indische vrouwen daar gewoon in jeans en t-shirt zaten. Omgekeerde wereld toch? We vroegen ons af hoe ze zouden reageren als we nu eens in saree een burger gingen eten? Misschien moeten we dit toch eens testen..
Na een nogal redelijk moeilijke start begint het zomerkamp op zijn pootjes terecht te komen. In het begin kregen we bijna geen respons en moesten we ons hele lichaam gebruiken om toch maar dat ene woord duidelijk te maken. De kinderen spraken ons steeds aan in het Kannada en beseften niet dat we er geen letter van verstonden. Nu, na enkele dagen, begrijpen ze ons steeds meer en meer en proberen ze ook op onze vragen te antwoorden in het Engels. OEF!
Iedere dag starten we met theorie en nadien spelen we spelletjes aangepast aan die theorie. We leerden hen de lichaamsdelen aan, dansten samen de hokey pokey’ en zongen ‘Head shoulders, knees and toes’. Die les sloeg zo hard aan bij de leerlingen dat een leerling de volgende dag een tekening had gemaakt waar de delen van het lichaam op aangeduid stonden. De dagen die volgden organiseerden we rond de thema’s ‘Dieren’, ‘Emoties’, ‘Links en rechts’ en nog vééééél meer. Ook de vervoegingen van ‘to be’ en ‘to have’ leerden we ze aan op een speelse manier. Zij én wij amuseren ons te pletter! Elke dag stappen Johanna en ik terug naar de PG met het gevoel dat we hen weer wat nieuws bijgeleerd hebben en dit is natuurlijk waar we het voor doen!
De leerkrachten van de school zijn ook benieuwd naar onze manier van werken en komen af en toe piepen. Zeker juf Angali is zéér geïnteresseerd in de lessen. Juf Angali is de leerkracht Engels op school. Ze vertelde ons dat ze een hele grote droom had. Haar droom was dat alle leerlingen uit haar school zich uit de slag zouden kunnen trekken in Engels en zo enorm veel kansen zouden krijgen later. Ze noemde ons twee engeltjes die uit de hemel gevallen waren om haar te helpen. Ze observeerde onze activiteiten dus zeer uitvoerig en noteerde alles in haar notitieboekje. Na iedere les kwam ze ons ook wat vragen stellen. Ik deed me enorm veel om zo een gepassioneerde leerkracht te ontmoeten. Ik wens alle leerlingen een juf zoals juf Angali.
Op vrijdag was er een klein afscheidsfeestje op school. Het was voor de leerkrachten de laatste schooldag. Ze waren allemaal samengekomen en hadden heel wat lekkers bij. Na de ochtend, tastte iedereen zijn bord bij. Ook wij mochten proeven van het lekkers die de leerkrachten gekookt hadden. We smulden onze buikjes rond, want het eten was veel beter dan dat in het PG. Maar ondertussen hadden we ook daar een oplossing voor gevonden. In de grote supermarkt hebben we ‘Nutella’ gevonden. Brood vinden in India, was minder gemakkelijk. Daarom smeerden we de ‘Nutella’ op de chapati’s. Overheerlijk, was dat !
Zondag waren we te gast op een typisch gearrangeerd huwelijksfeest. Dit wou ik hier zeker eens meemaken want in de Bollywood films zijn dit altijd supergezellige feestjes! Met hoge verwachtingen namen we met de medewerkers van Sikshana Foundation de bus naar de “feestbestemming”. Al snel werd ik met mijn gedachten uit de filmwereld gehaald en zag en rook ik de realiteit. Koeienstront, veel volk, krantenpapier gebruiken als bord en op de grond zitten, dat is hoe een trouwfeest van arme mensen eruit ziet. Maar hey, ik heb wel een Indisch trouwfeest meegemaakt! Congratulations to the bride and groom.
Na een nogal redelijk moeilijke start begint het zomerkamp op zijn pootjes terecht te komen. In het begin kregen we bijna geen respons en moesten we ons hele lichaam gebruiken om toch maar dat ene woord duidelijk te maken. De kinderen spraken ons steeds aan in het Kannada en beseften niet dat we er geen letter van verstonden. Nu, na enkele dagen, begrijpen ze ons steeds meer en meer en proberen ze ook op onze vragen te antwoorden in het Engels. OEF!
Iedere dag starten we met theorie en nadien spelen we spelletjes aangepast aan die theorie. We leerden hen de lichaamsdelen aan, dansten samen de hokey pokey’ en zongen ‘Head shoulders, knees and toes’. Die les sloeg zo hard aan bij de leerlingen dat een leerling de volgende dag een tekening had gemaakt waar de delen van het lichaam op aangeduid stonden. De dagen die volgden organiseerden we rond de thema’s ‘Dieren’, ‘Emoties’, ‘Links en rechts’ en nog vééééél meer. Ook de vervoegingen van ‘to be’ en ‘to have’ leerden we ze aan op een speelse manier. Zij én wij amuseren ons te pletter! Elke dag stappen Johanna en ik terug naar de PG met het gevoel dat we hen weer wat nieuws bijgeleerd hebben en dit is natuurlijk waar we het voor doen!
De leerkrachten van de school zijn ook benieuwd naar onze manier van werken en komen af en toe piepen. Zeker juf Angali is zéér geïnteresseerd in de lessen. Juf Angali is de leerkracht Engels op school. Ze vertelde ons dat ze een hele grote droom had. Haar droom was dat alle leerlingen uit haar school zich uit de slag zouden kunnen trekken in Engels en zo enorm veel kansen zouden krijgen later. Ze noemde ons twee engeltjes die uit de hemel gevallen waren om haar te helpen. Ze observeerde onze activiteiten dus zeer uitvoerig en noteerde alles in haar notitieboekje. Na iedere les kwam ze ons ook wat vragen stellen. Ik deed me enorm veel om zo een gepassioneerde leerkracht te ontmoeten. Ik wens alle leerlingen een juf zoals juf Angali.
Op vrijdag was er een klein afscheidsfeestje op school. Het was voor de leerkrachten de laatste schooldag. Ze waren allemaal samengekomen en hadden heel wat lekkers bij. Na de ochtend, tastte iedereen zijn bord bij. Ook wij mochten proeven van het lekkers die de leerkrachten gekookt hadden. We smulden onze buikjes rond, want het eten was veel beter dan dat in het PG. Maar ondertussen hadden we ook daar een oplossing voor gevonden. In de grote supermarkt hebben we ‘Nutella’ gevonden. Brood vinden in India, was minder gemakkelijk. Daarom smeerden we de ‘Nutella’ op de chapati’s. Overheerlijk, was dat !
Zondag waren we te gast op een typisch gearrangeerd huwelijksfeest. Dit wou ik hier zeker eens meemaken want in de Bollywood films zijn dit altijd supergezellige feestjes! Met hoge verwachtingen namen we met de medewerkers van Sikshana Foundation de bus naar de “feestbestemming”. Al snel werd ik met mijn gedachten uit de filmwereld gehaald en zag en rook ik de realiteit. Koeienstront, veel volk, krantenpapier gebruiken als bord en op de grond zitten, dat is hoe een trouwfeest van arme mensen eruit ziet. Maar hey, ik heb wel een Indisch trouwfeest meegemaakt! Congratulations to the bride and groom.